گروه موسیقی خبرگزاری آرتیسفر: چهارشنبه شب، در سوز سرمای دی ماه، جماعتی با شور و شوق فراوان پشت درهای بسته بنیاد رودکی ایستاده بودند به انتظار، اختتامیه شانزدهمین جایزه جلال در تالار وحدت برگزار شده بود و حالا بعد از پایان مراسم، حاضران در برنامه، در حال خروج از محوطه بنیاد بودند و این جماعت مشتاق موسیقی منتظر بودند تا تالار برای اجرای کنسرت ارکستر موسیقی ایران به رهبری همایون رحیمیان و خوانندگی امیرحسین سمیعی آماده شود.
آخرین نفرات حاضر در برنامه جایزه جلال که از محوطه خارج شدند درها به روی ما باز شد و خانم ها و آقایان هر کدام از دری جداگانه وارد حیاط بنیاد شدند. آن قدر سوز سرما زیاد بود که تا درها باز شد بی هیچ معطلی، همه خود را به ورودی تالار وحدت رساندند. درهای سالن باز شده بود و هر کس شماره صندلی اش را با شماره ورودی های ثبت شده بالای درها چک می کرد تا بداند از کجا باید وارد شود.
بلیت ما برای بالکن اول ویژه صادر شده بود هرچند که بنا به امر ماموران انتظامات، باید قدری کنار پله ها انتظار می کشیدیم تا زمان مورد نظر فرا برسد و اجازه ورود به طبقه بالا را داشته باشیم. هرچند که صبر حوصله سر بری بود اما چاره ای نبود و صبر کردیم تا اجازه صادر شد و رسیدیم به طبقه اول.
صندلی های بالکن شماره نداشت و شماره های ثبت شده روی بلیت ها نمادین بود. به توصیه ماموران انتظامات که می گفتند از صندلی کنج دیوار شروع کنید، همان اولین صندلی نشستیم و کمی بعد، تقریبا همه صندلی ها پر شد. دقایقی بعد، چراغ های سالن خاموش شد و زیر نور تابیده روی سن، نوازنده های سیاه پوش یکی یکی وارد شدند و روی صندلی های شان نشستند تا پوئم سمفونی «بانوی آب و آینه» را اجرا کنند که آهنگسازی اش را صفی صفوی انجام داده بود و رهبری آن به عهده همایون رحیمیان بود.
گروه کر هم در انتهای سن به این جمع اضافه شد که رهبر شان رازمیک اوحانیان بود. بنا بود هشت قطعه «پیشکش»، «عطر یاس»، «فاتح دل‌ها»، «مهر و ماه»، «پدرجان»، «شب دلتنگی»، «این همه تنهایی» و «آسمانی» اجرا شود که البته بیشتر این قطعات بی کلام بود و دو-سه قطعه با همراهی گروه کر اجرا شد.
در طول اجرا خیلی ها با گوشی های شان مشغول ضبط ویدئو از روی سن بودند و من به این فکر می کردم که لذت شنیدن و دیدن زنده اجرای این قطعه هاست که آن را جذاب کرده است اگرنه که بی نهایت ویدئوی مشابه آن در فضای مجازی وجود دارد. پس ضبط کردن این ویدئو چه لطفی برای صاحب آن دارد؟
پایان هر قطعه با تشویق مخاطبان همراه می شد؛ تشویقی که از میزان لذت و اشتیاق حاضرین حکایت می کرد و این لذت و اشتیاق آن جایی بیشتر از همه خود را نشان داد که در پایان آخرین اجرا، مخاطبان بی وقفه دست می زدند و دست می زدند و دست می زدند تا جایی که دقایقی این تشویق ها ادامه داشت. انگار که قصد پایان دادن نداشتند و هرچند که برنامه تمام شده بود و نوازنده ها هم یکی یکی در حال ترک سن بودند…
