روایت شبی که ارکستر سمفونیک به ساحل آرامش رسید!

گروه موسیقی آرتسیفر: هنوز کمی تا آغاز جدیدترین کنسرت ارکستر سمفونیک تهران مانده. تالار وحدت مملو از دوستداران موسیقی کلاسیک است. با باز شدن درهای سالن، خیلی زود صندلی‌ها از شنوندگان کنسرت و سالن از هیاهو پر می‌شود. در بین حاضران یک خانم و آقای مسن خارجی نظرم را جلب می‌کنند. به نظر اروپایی هستند. ارکستر سمفونیک خواستگاهی اروپایی دارد، بنابراین طبیعی است آن خانم و آقا فرصتی که در ایران برای شنیدن موسیقی کلاسیک پیدا کرده‌اند را از دست ندهند.

ساعت ۲۱:۳۰ کنسرت رسما شروع می‌شود. اعضای ارکستر روی صندلی‌های خود مستقر شده و سازهای خود را به دست می‌گیرند. منوچهر صهبایی، رهبر ارکستر روی صحنه می‌آید و کمی بعد صدای سازها در کل سالن می‌پیچد. نوازنده‌ها در کمال آرامش یکی پس از دیگری قطعات را می‌نوازند و منوچهر صهبایی با حرکات دست ارکستر را هدایت می‌کند. در حین اجرای ارکستر صدایی از افراد حاضر در سالن شنیده نمی‌شود. انگار همه حواسشان را وقف شنیدن سازهایی کرده‌اند که هماهنگ با هم به هنرنمایی می‌پردازند. در هر ردیف نور صفحات گوشی، چهره برخی از حاضران را روشن کرده. دقت که می‌کنی می‌بینی دارند از قسمت‌هایی از اجرای ارکستر فیلم می‌گیرند تا این لحظات ناب را برای خود ذخیره کنند. چند صندلی آن طرف‌تر پسربچه‌ای کنار پدرش نشسته. مدام می‌خواهد سوال بپرسد که پدرش او را به سکوت دعوت می‌کند. پسرک از فاصله کوتاه بین اجراها استفاده می‌کند و سوال‌هایش را پشت سرهم می‌پرسد: «اون ساز بزرگا اسمشون چیه؟ اونا چی؟ طبله؟ اون آقا که جلو وایساده چی داره بهشون می‌گه؟»

بیش از همه، حرکات دست رهبر ارکستر و چوب‌های آرشه ویلون که در دست نوازنده‌ها به شکلی منظم بالا و پایین می‌روند، نظرها را به خود جلب می‌کنند. کمی که ریتم تند می‌شود، ضربان قلب بالا می‌رود و با آرام شدن ریتم و زیر شدن صدای سازها، شنونده به یک خلسه دل‌انگیز کوتاه دعوت می‌شود. بله؛ ارکستر سمفونیک غیر از گوش‌ها، چشم‌ها و قلب‌ها را هم به بازی گرفته است. با پایان هر قطعه، حاضران در سالن، ارکستر را تشویق می‌کنند.

پس از اجرای آخرین قطعه، در بین تشویق حضار، نوازندگان از جای خود برمی‌خیزند تا در پاسخ به تقدیر صادقانه مردم، به آن‌ها ادای احترام کنند. همزمان، منوچهر صهبایی نیز که تا آن لحظه پشت به جمعیت به هدایت ارکستر مشغول بود، جهت ادای احترام رو به مردم می‌ایستد. رضایت هم در چهره رهبر و هم ارکستر نمایان است. گویی کشتی ارکستر به سلامت به ساحل رسیده و آرام پهلو گرفته است.

با خروج صهبایی از روی صحنه، گروه نوازندگان نیز خیلی زود صحنه را ترک می‌کنند. سالن دوباره پر از همهمه شده و در میان این شور و همهمه رفته‌رفته صندلی‌ها خالی می‌شوند تا شب پرفروغ ارکستر سمفونیک تهران پس از دوره ای پرتلاطم و پرحاشیه به ساحل آرامش برسد.

محدثه مطهری