نجوای عارفانه؛ شرح مناجات شعبانیه در یک کتاب
انتشارات موسسه بوستان کتاب چاپ دوم کتاب «نجوای عارفانه؛ شرح مناجات شعبانیه» اثر محمدباقر تحریری را منتشر کرد.
مناجات شعبانیه در بین دعاها جاذبهای خاص دارد و عبارتها و ویژگی هایش در کمترین دعا و مناجاتی به چشم میخورد. مناجات شعبانیه، حالتهای انسان را به شئون مختلف این عالم بیان میکند و قسمتهای ابتدایی آن بیان کوچکی و شکستگی نفس او در برابر حق تعالی است که با جنبه مخلوقیت او متناسب است، زیرا کمال انسان در ظاهر نیستی و نداری خود در برابر حق تعالی با زبانهای خود است. قسمت دوم این مناجات، به حالات و مقامات کمالیهای اشاره دارد که بنده میتواند در ارتباط با حق تعالی به دست آورد و این مرحله با ابراز عجز و لابه او منافاتی ندارد، چون انسان حالتهای گوناگونی دارد.
در برشی از کتاب میخوانیم:
«نجوای خداوند با عبد؛ نجوا، سخن در گوشی و آهسته است که سرّی به دیگری منتقل میشود و شخص نمیخواهد دیگران از آن آگاه شوند. در بخشی از مناجات شعبانیه آمده است «فَناجَیْتَهُ سِرّا وَعَمِلَ لَکَ جَهْرا؛ پس تو با او در باطن نجوا میکنی و او آشکارا برای تو عمل میکند». «سرّا» که پس از آن آمده، یعنی نجوا بسیار مخفی است؛ یعنی بنده به گونهای میشود که در حالات معنوی، دیگر هیچ خبری از خود و دیگر موجودات نمییابد و هر چه میبیند، فقط حق تعالی است.
روشن است مقصود از قطع شدن گفتار و هم نشینی او با مردم، قطع ارتباط خارجی با مردم نیست، بلکه مقصود آن است که حقایق توحیدی به گونهای برای این شخص کشف میشود که در ارتباط با موجودات و گفتگو و ارتباط با مردم، در حقیقت او، با خدا گفتگو و هم نشینی دارد، زیرا حجاب خلقیت از چهره قلب او دریده شده و زوایای باطن او را دگرگون کرده و حق تعالی برای وی در مراتب هستی و با آنها و نیز با خودش جلوه میکند. انسان باید در سیر روحی و مقامات معنوی به گونهای شود که رسول خدا (ص) در سرّ تکبیرهای هفت گانه نماز در شب معراج فرمود هر تکبیری، پرده و حجابی را برای عبد کنار میزند.» آرتسیفر فرهنگی هنری ادبیات
